'Ik had vandaag een rotdag, maar na jullie voorstelling vanavond ben ik er weer helemaal bovenop', vertrouwde een toeschouwer in CC De Werf in Aalst toe aan speelster Joke Emmers, die een spontaan 'geweldig toch' niet kon onderdrukken. Om maar te zeggen: wie ‘2020 lubricant for life' van het nagelnieuwe gezelschap Woodman meemaakt, komt gegarandeerd met dynamische vibes buiten. Ook al loert het 'bond zonder naam-positivisme' om de hoek, toch bouwen de makers kleine oneffenheden in die schuren in al die opgewektheid.

Woodman is het nieuwe geesteskind van Thomas Janssens, Matthias Meersman, Joke Emmers en Evelien Bosmans (die even via Skype ‘opduikt’ in de voorstelling), die haar plek voor deze productie verruilde voor die van Tanya Zabarylo. Van bij aanvang trekt het viertal alle registers open in zijn zoektocht naar geluk, en het publiek, dat mee de unieke volgorde van de ongeveer 18 aparte stukjes (waartussen wel degelijk een verband schuilt…) van het stuk bepaalt, moet mee die roetsjbaan op naar boven. The only way is up, lijkt het wel. Geluk als maakbaar en nobel streven.
Die aparte stukjes gaan van het bijzonder grappige ‘niegoevoorbereid’ over het laten knallen van een kurk uit een fles ‘Cava’ tot ‘de gouden zeven’, duidelijk geïnspireerd op de oranje goeroe Baghwan Sri Rajneesh, die in de jaren zeventig steil opgang maakte. Tussen al het enthousiasme schemert ook wat tristesse en onbehagen door, zeker wanneer Tanya Zabarylo op zoek gaat naar haar Pools (Joodse) roots, om toch op het eind van haar ‘zoektocht’ weer belletjes humor in te slijpen. 
In al die 'scherfjes van geluk’ laat het publiek zich gewillig en dolgraag inpakken en zet het de deur wagenwijd open voor verbinding met de actrices en acteurs, die om de haverklap confetti de lucht inspuiten en meermaals luidkeels ‘2020 lubricant for life’ de zaal in keilen. Tegen zo’n onbevangen, goudeerlijk en recht-voor-de-raap-positivisme kan zelfs de grootste cynicus niet op. 
De voorstelling past perfect in een tijdskader waarin doem en zwarte tijdingen slag om slinger de wereld worden ingestuurd, maar ook waarin mensen als Dirk De Wachter en Johan Braeckman tegengas pogen te geven. De mens die mag falen, de mens die onaf mag zijn, de mens die het recht heeft lui te zijn. Maar ook de mens die op zoek is naar geluk. De mens die broos en breekbaar in het leven durft te staan. Een voorstelling als warm pleidooi voor onbevangenheid en naïviteit. 
Matthias, Joke, Tanya en Thomas nemen je zo maar bij de hand en zetten je een eind op weg, niet zonder dat je eerst bij hen in de lachwinkel passeert.

De voorstelling zou op TAZ 2020 niet misstaan, te meer omdat VUB-rector en gastcurator Caroline Pauwels ‘Amor Mundi’ als motto heeft: het geloof dat mensen onlosmakelijk met elkaar en met de natuur verbonden zijn en elkaar nodig hebben om mens te worden.