Dat Dimitri Leue een bevlogen acteur en milde militante speelvogel is, blijkt nog maar eens uit zijn nieuwste creatie 'Braempraat'. De theatermaker pur sang baseerde zich voor deze voorstelling grotendeels op 'Het lelijkste land ter wereld', een boekje van architect Renaat Braem (1910 - 2001) uit 1968 en helaas nog steeds verrassend actueel. Dimitri Leue snuisterde verder nog wat in het FelixArchief en vulde Braems' tekst aan met persoonlijke invalshoeken uit het leven van de gevierde bouwmeester.
In een zevental scènes zet Dimitri Leue een portret neer van Braem als visionair denker, als luidop dromer, als sterk sociaal en maatschappelijk betrokken wezen, maar vooral als pamflettist die politici op hun verantwoordelijkheden wijst en die evenzeer een wake up-call uitstuurt naar de gewone burger die hij wil wakker schudden. Tenslotte hebben zij recht op gezonde lucht, onderwijs, cultuur, een aimabele leefomgeving, groen...Neem uw verantwoordelijkheid in het debat, zegt hij aan Jan Modaal.
De tekst is, zo blijkt, na 50 jaar nog steeds verrassend actueel. De iet of wat barokke taal klinkt uit de mond van Dimitri Leue verrassend speels en lichtvoetig. Als geen ander weet hij het toch wel bijwijlen taalbeton te malen tot lichtvoetig verteerbaar literair voer. De snedigheid van de voorstelling zit hem ook in het optimaal gebruik van de scène. Dan weer duikt Dimitri bovenaan het decor op als haast 'demonisch' speaker om dan weer even later wat dromerig onderuitgezakt filosofische bespiegelingen te poneren. Een voorstelling die de vinger op de pols van de tijd legt. Een voorstelling die nu meer dan ooit actueel is. Een voorstelling die nu moest gespeeld worden. Een voorstelling die een geweten schopt. Kortom, een voorstelling die je als bewuste burger moet gezien hebben.
Braem houdt van dit land, maar verafschuwt het tegelijkertijd. Hij zet België op een sokkel om het dan weer genadeloos neer te sabelen. Hij prijst het gebrek aan urbanistische visie om dan net er na weer uit te schreeuwen dat er geen beleid is. De architect heeft over zowat alles een duidelijke visie. Alleen in de liefde weet hij het niet en al zeker niet meer wanneer zijn geliefde en muze Elza, aan wie hij echt alles kwijt kan, sterft.
En nog dit : wie denkt dat je louter en alleen tekst krijgt voorgeschoteld, schiet de bal goed mis. Tussen de tekstfragmenten door zijn er de schitterende foto- en beeldenreeksen van Filip Dujardin en componeert Steven Taelman met melodieën en composities uit 1968.