Het mag een raadsel heten dat wij 'Krenz' zo veel jaar terug niet hebben gezien, hebben gemist om de één of andere reden. Maar goed dat gezelschap de koe dertig jaar bestaat en 'Krenz' terug afficheerde. Een bijzonder fijne manier om de voorstelling nog op te pikken want het is een 'subtiel' pareltje, opgesplitst in 3 deeltjes : zwart/wit-kleur-gigolo. Dat laatste duurt slechts 3', geeft solospeler Willem De Wolf aan bij het begin. Een vorm van 'subtiele' en licht relativerende zelfhumor, zo blijkt verder.

In deel 1 wordt De Wolfs' jeugd, zijn prille zoekende bestaan gespiegeld aan dat van zijn vader en dat van Egon Krenz. De Wolf houdt ons middels deze drie figuren haast een spiegel voor van hoe veel jonge mensen eigenlijk 'schipperen' tussen trouw blijven aan het erfgoed van hun ouders en er zich tegelijk willen van loswrikken. Een verhaal van trouw en loyauteit enerzijds en de perfecte vadermoord/oudermoord anderzijds. Dit deel focust op De Wolfs' communistische jeugd, hoe hij wordt ondergedompeld in diens vaders' erfgoed. Een zoon achter zijn vader, als tweede man. Hoe analoog daarmee het verhaal van Egon Krenz achter Erich Honecker wordt verteld of de gedoodverfde opvolger achter zijn geestelijke vader. 

Hoe één niet zo banaal voorval op een terras mensen hun denken afdrijft in een bepaalde geestesgesteldheid (slechts 1 voorval, er dus 'subtiel' ingesluisd, maar o zo richtinggevend voor de voorstelling) : wanneer De Wolfs' vader meemaakt hoe een ober een bordje neerzet met daarop 'uw aanwezigheid wordt niet op prijs gesteld', ligt met dat 'voorval' de weg naar de wrok open. 

Door telkens de foto's op te lichten van Willem (=de lezende jongen),  van de vader en van Krenz ontwaar je een soort uitgebalanceerde connectie tussen de drie. Je voelt daar ook heel erg aan dat de zoon nog letterlijk achter de vader staat en dat Krenz nog letterlijk achter Erich Honecker staat, maar tegelijk voel je bij Willem en bij Krenz een soort schurend ongemak om het anders te doen. 

Dat het anders kan, bewees Valeri Borzov, de Russische sprinter, die niet juichte na zijn olympische overwinning in 1972. Hij maakte iets los en 'symboliseert' het andere en nieuwere communisme.

Willem De wolf toont zich een virtuoos meester-verteller die middels bijna luidop en haast ter plaatse uitgevonden woorden het publiek uit zijn hand laat eten. Nog aan toevoegen dat er 'subtiel' met data, jaartallen en leeftijden wordt gespeeld.

Voor deel 2, effectief in kleur, komt een korte break die het naderende kapitalisme symboliseert. Één frigo met daarin keurig gestapelde miniblikjes cola...Een 'subtiel' maar prachtig en sterk beeld. Ook de kijkers ontsnappen er niet aan en drinken graag hun blikje mee. De Wolf biedt de kijkers een blikje aan en laat hen zicht- en voelbaar deelnemen aan het kapitalisme.

Deel 2 laat vooral het proces van Krenz (na de val van de Berlijnse muur en zijn eigen val moest Krenz de gevangenis in) zien, net als de korte periode waarin hij even aan de macht komt. Door een 'subtiele' ontdubbeling, een soort van tweespraak (zei Krenz zei ik...) koppelt Willem (=de lezende jongen) zijn eigen verhaal aan dat van Krenz en worden wij alweer 'subtiel' naar het derde korte deeltje geloodst.

Hoe na de val van de muur de voormalige bewoners van de DDR vooral geïnteresseerd waren in de 'westerse' waarden en hoe slechts 1 film (American Gigolo)en slechts 1 liedje van Blondie bij Willem De Wolf de woorden ontlokte:  ik wil dat ook.

Door 'Krenz' te zien verwierf ik het inzicht dat er veel tweede mannen zijn. Mannen die net altijd op de tweede plaats komen, die er net niet in slagen de top te halen. Dat maakt van deze voorstelling meteen een heel kwetsbaar juweeltje dat laat zien dat het helemaal niet zo erg is zoekende te zijn, dat mensen hun denken verandert, dat mensen worstelen met verleden, heden en toekomst, dat mensen strompelende, vallende en weer opstaande wezens zijn. 

Krenz bewijst ook dat het verteltheater echt terug is in de theaters. Ik denk hierbij luidop aan 'De wereld redden' van Pieter Genard, maar vooral ook aan Buzz van Charlotte Vandermeersch. Een voorstelling die we je absoluut aanbevelen want het gaat ook over tweede mannen...