Het is goed wonen in het 'Absurdistan' van Bert Haelvoet en Roy Aernouts, ooit klasgenoten aan de legendarische Studio Herman Teirlinck. Met 'Sketch 2' creëren ze na 'Sketch 1' - logisch toch...- en na 'Iets niet' (dateert al van 2013) opnieuw een dadaïstisch taaluniversum waar elke logica zoek is of lijkt. En toch...
Bert Haelvoet frequenteerde vooral menig theatergezelschap, maar de laatste jaren ontdekten tv-makers zijn 'kop' en zijn ondeugende 'met weerhaakjes' speelstijl. 'Wat als?' is misschien het bekendste voorbeeld. Roy Aernouts won in 2007 het Leids Cabaret Festival, nadat hij 3 jaar eerder al in de finale stond. Hij trad enkele jaren op als cabaretier (onder meer met het fel bejubelde 'Altijd, alles en overal') en maakte tussendoor de toch wel enigszins onderschatte cd 'De basis is weg', met daarop het lichtjes fantastische 'Ik ben een meisje'.
'Sketch 1 Oftewel Een Man Die Zijn Fiets Verkoopt' begon vooraf met een muziekje (van Jack Sels). Ook 'Sketch 2 Oftewel L' Homme Qui A Perdu Son Écharpe' opent zo, met een ander deuntje dan. Wanneer het volk niet binnen het tijdsbestek van het nummer binnen raakt, start Roy het muziekje opnieuw. Bij 'Sketch1' was de tekstbrochure nooit ver weg, zo ook bij de opvolger. Bij 'Sketch 1' word je aan het begin van de voorstelling snel duidelijk gemaakt waarover het zal gaan, en idem dito bij het jongste broertje. Ook in hun laatste creatie dragen de heren weer een 'Maoïstisch werkplunje'. En ook de rolverdeling is andermaal duidelijk : Roy als de wat onbeholpen zichzelf vastredenerende schlemiel. Bert als de wat overijverige en lichtjes verontwaardigde brulboei. Waar zit dan het verschil, hoor ik u al luidop denken? 
Nog meer dan vroeger springen de heren dieper in het taalbad. De hersenkronkels lijken nog ingewikkelder, de verhaallijnen kruisen nog meer en het taaluniversum oogt en klinkt nog weidser. Wanneer bij aanvang jacht wordt gemaakt op de 'self fulfilling prophecy' (of althans de vertaling er van), de start van de queeste naar een verloren gewaande sjaal, wordt het duidelijk dat misbegrip, onbegrip, verkeerd begrepen en mis verstaan nooit ver weg zijn. Wanneer blauw plots ook oranje of rood kan zijn, wordt de verwarring compleet. En al helemaal als Frans en Engels bij wijlen de kop opsteken.
Meer nog dan goedkoop gemik op complete chaos, maken Bert en Roy zeer tastbaar (haast lijfelijk) en voelbaar hoe taal telkens opnieuw tussen mensen in gaat staan, een struikelblok is, een labyrint is waarbij ze telkens vanuit de andere kant van het doolhof met een andere ingang lijken te opereren.
Een ode ook aan de (moeder)taal an zich. De heren bedienen zich daarvoor van ingenieus in elkaar overvloeiende taalconstructies, spel in overdrive en over de top,  terug haast geen decor, bewust flauwe moppen (die toch weer grappig worden) en virtuoze dialogen. Of hoe een schijnbaar achteloos zinnetje als 'Ik heb mijn toilet gemaakt' verwordt tot een hilarisch non-gesprek. En ik heb nog nooit iemand zo filosofisch weten 'fulmineren' over muildieren en muilezels. En dat een sjaal, waar ze al die tijd toch naar op zoek zijn, soms mensen naar minder frisse ideeën leidt, geeft 'Sketch 2' een existentiële en wrange en bovenal zinvolle twist.
De eerste speelreeks van dit seizoen zit er op. Het wordt wachten tot februari-maart 2020. Echt de moeite waard, hoor...!