Hoe breng je schrijnende eenzaamheid best in beeld? Door er 'simpelweg' een voorstelling over te maken, natuurlijk! In 'Heimat 3 How To Build A Home' fileert de toch wel jonge ploeg van De Nwe Tijd dit maatschappelijke onding op haarscherpe wijze zonder te verzanden in zwaarmoedigheid. Daarvoor is de toon te geestig licht en dubbelzinnig, maar legt die wel de vinger op deze etterende wonde in een ontaarde beschaving. Hier en daar schemert hoop door. En verbondenheid.
Je kan zo maar in eenzaamheid vallen, zo blijkt. De spelers hangen hun spitse lappendeken mozaïekvoorstelling op aan het verhaal van ene James Alexander Wood, een twintiger uit Leicester die een vriend uit het leven zag stappen nadat die tot driemaal toe James poogde te bellen. Die gaf niet thuis want gamen en PlayStation gingen voor. Een diepe droefenis en schuldgevoel waren het gevolg. Eenzaamheid werd nog meer zijn deel. Bij de You Tube-video van het liedje 'To build a home' plaatste hij een bericht en commentaar, reacties bleven aanvankelijk uit. 
Het Antwerpse gezelschap zoekt de bewuste jongeman op en belandt in zijn slaapkamer op zijn bed in zijn wat gedateerde slaapkamer. En filmt er een zeer indringend, ontwapenend, ontroerend en intriest verhaal van een schijnbaar zeer kalme kerel die zich gelaten 'Life is about waiting and in the end everything dies' laat ontvallen. Die video wordt in schijven en delen geprojecteerd op de achterkant van een doek dat achteraan de scène wordt opgehangen, net nadat het bij aanvang van de voorstelling dienst deed als een heus theatergordijn vooraan op de bühne. 
Voor dat gordijn, waarop een uitvergroot televisiebeeld met het symbolische 'EVEN GEDULD' prijkt, opent Rebekka de Wit op bijzonder geestige en intelligente wijze de derde in een reeks van drie HEIMAT-voorstellingen. Ze dolt heerlijk met feit en fictie en wijst er ons kwansuis listig op dat een theaterzaal zo stilaan het enige decorum vormt (en toch hadden ook nu een paar enkelingen last om hun gsm achterwege te laten...) waar we samen met en voor elkaar aan een verhaal bouwen. Zonder virtueel contact met de buitenwereld. Het is een handige insteek om in het verhaal van James Wood te stappen.
Tussen de filmfragmenten van James door musiceert (muziek die erg appelleert aan het postmodernisme...), speelt en onderzoekt de vijfkoppige ploeg waar die eenzaamheid, die zo velen treft, toch vandaan komt. Voor hen start die symbolisch in 1851 bij de eerste Wereldtentoonstelling. Van daaruit ontwikkelt zich het verhaal verder via geschiedkundige reflecties, filosofische overpeinzingen en een lijfelijke en lichtjes nerveuze scène waarin daadwerkelijk een poging wordt ondernomen om een huis op te richten voor James. 
Kortom, een mooie en integere voorstelling die eenzaamheid een gelaat geeft, die de schermafhankelijkheid van jongeren en het contact met de buitenwereld (één swipe en je bent van je kamer in de wereld daarbuiten) gepast in beeld brengt, die laat zien dat eenzaamheid dikwijls drijft op een onderliggende laag (depressie, burn out,...) en die predikherentaal handig vermijdt.