'Aren is voor mij een vorm van zorgdragen voor en herbekijken van vroegere ideeën. En misschien nog meer het herwaarderen en heractiveren ervan', zegt Benjamin Verdonck over zijn nieuwste voorstelling. Deze tedere anarchist en levenskunstenaar stelt zich daarmee bijzonder fragiel en kwetsbaar op, maar hij bewijst meer dan ooit, zonder opgeheven vingertje, dat we met alles wat ons omringt, bijzonder zorgzaam moeten omspringen. Gooi nooit zo maar een kurk of schelp weg. In alles zit een kans, hoor je Verdonck haast luidop denken.
De scène is bijzonder sober ingekleed. Een reuzengrote overheadprojector (met verstelbare lens), een projectiescherm, een stereoketen met platendraaier, een lezenaar en daarachter netjes in gerecupereerde bakken en advocadodoosjes allerhande materialen als sigarettenpeuken, huisnummers 13 (met een 1 en 3 kan je ook 13 vormen), ijzerdraadjes met een oog, zoekertjes van wel zeer alternatieve genezers en masseurs, berichten van verloren gelopen katten, plastieken knopen (sommige zelfs nog 'en gros' ingepakt), houten stokjes, een zeer uitgebreide collectie weeshandschoenen,...ja zelfs, kartonnetjes met vogelpoep.
Het materiaal wordt geordend (en met bijzonder milde humor) aan het publiek gepresenteerd. Op de achtergrond prevelt een Franse radiozender doorheen de presentatie en de telkens veranderende begeleidende muziek (Verdonck grasduint constant in zijn platen en switcht voortdurend van klankkleur). De scène geeft zo een kleine inkijk in zijn atelier, zo lijkt het toch. 
Benjamin slijpt ook zachtjes en langzamerhand in de voorstelling tekst in met kattebelletjes die hij met familieleden uitwisselt. Een echte conversatie ontstaat. Nog later wordt een pupiter op het voorplan gezet en een rist 'onuitgewerkte' (wat heet onuitgewerkt...?) ideeën worden middels een bijzonder mooi opgebouwde verbale spanningsboog in een hoogst persoonlijke lezing aan het publiek geserveerd. Bijzonder geestig is een e-mailconversatie, die hij op zijn eigen onnavolgbare wijze voorleest, met Rebekka de Wit en Anoek Nuyens met wie hij er maar niet in slaagt om af te spreken. Agenda's zitten gewoon in de weg.
De stroom aan ideeën die Verdonck poneert, is haast niet te stoppen en blij verbaasd tuimel je mee van de ene in de andere gedachtensprong. Zijn woordenstroom is een eenvoudig appel voor openheid, een ode aan de grenzeloze fantasie, een oproep om het kind in jezelf te bewaken, een pleidooi om meer dan ooit ecologisch en nog bewuster in het leven te staan, een verzoek om elke kans met beide handen te grijpen, zelfs van een oud ondergesneeuwd idee. 
Ga gewoon kijken naar deze oprechte en goudeerlijke fantast : laat je verwonderen door zijn spetterende en knetterende invallen. Trek stad of dorp in en hang linten aan de bomen waar je ooit hebt gekust. Laat agenda's niet in de weg zitten van iemand die je na jaren absoluut wil terugzien en stel je hoe dan ook kwetsbaar(der) op. Je wordt ongetwijfeld een veel rijker mens.