Het is niet de eerste keer dat theatergezelschappen De Roovers en FROEFROE bij elkaar inschepen. ‘Stella, ster van de zee’ (6+) is die nieuwe samenwerking, gebaseerd op het gelijknamige prentenboek van Gerda Dendooven. Vorig jaar op TAZ, toen nog met koor in première gegaan, kan je met Stella nog mee de boot op tot eind mei. Fijn dat er veel schoolvoorstellingen geprogrammeerd staan. Jammer dat het zoeken is naar een avondvoorstelling. En toch: Bierbeek, Mortsel, Geel en Torhout liggen niet aan de andere kant van de wereld. Maak er een fijne familie-uitstap van. 
De tandem Frank Dierens en Luc Nuyens sloeg in het verleden wel vaker de handen in elkaar. Denk maar aan pareltjes als 'De bank' en 'De wereld' bij Theater Stap, maar ook aan 'De broers Perdu', reeds eerder bij FROEFROE. In hun nieuwste productie spoelt in de netten van een visserskoppel, dat een bijzonder taaltje hanteert ergens tussen Duits en Fries in, een wezentje aan dat verrassend veel op een klein mensje lijkt. Met wel heel grote handen en voeten. 
Stella groeit letterlijk en figuurlijk boven haar 'adoptieouders' uit. Hun anders zo zacht kabbelende kleine en beperkte visserswereldje wordt overhoop gegooid. Het opgroeien gaat snel en haar goed menende ouders komen veel handen te kort om haar bij te benen.
Stella groeit uit haar bed. Ze kan de klas niet meer binnen en volgt noodgedwongen les van buiten. Ze is een gevaar voor de andere kinderen op de speelplaats. Daar waar haar klasgenootje(s) haar nog echt pogen te integreren, komen ouders in opstand wegens te gevaarlijk. Stella is overduidelijk anders. Onbekend is onbemind.
FROEFROE laat muziek (van Leen Diependaele van Samowar, die soms ook Stella is), slim videowerk (denk maar aan de projectie van het gezicht op de reuzenpop), mooie beelden en fantastisch poppenspel mooi in elkaar vervloeien.
Dat Stella niet kan blijven, voel je komen. Ze vertrekt, naar ergens elders. Op zoek naar een nieuwe plek waar het (nog) beter thuiskomen is. Haar adoptieouders blijven wat verweesd en onbeholpen achter. Tot een brief troost brengt. 
'Stella, ster van de zee' balanceert behendig op de grens van ernst en luim. Toont beeldig hoe moeilijk het is - met vallen en opstaan - om 'het anders zijn' een plaats te geven, laat staan er mee om te gaan. Maar zegt ook onuitgesproken dat hoop geen ijdel woord is. En dat een beperking je mogelijk boven jezelf doet uitgroeien. Schoon toch...? En dat er voor ieder een plekje is, hoe dan ook. Als we met zijn allen maar genoeg ons best doen. Dat verricht al vele wonderen.