Dimitri Leue is een gulzige theaterveelvraat. Daar is niks mis mee. Daarmee duiden we aan dat hij geen enkel onderwerp uit de weg gaat of schuwt. Zo wekte hij in 'Braempraat' de visionaire tekst van architect Renaat Braem uit diens standaardwerk 'Het lelijkste land ter wereld' tot leven. Thema: stedenbouw in al zijn facetten. Of in 'Don Kyoto' voert hij een man op die vecht voor zijn groene idealen. De naïviteit van deze eco-strijder en de manier waarop hij vecht vóór windmolens is ontroerend. In zijn nieuwste 'Genoeg!' heeft hij het over politiek.
Het woord 'genoeg' loopt als een rode draad doorheen de voorstelling, die er ook mee eindigt! De voorstelling baadt in een scenografische eenvoud die zeer goed werkt. Het politieke canvas is een rechthoek waarboven een schuin hangende lichtkring telkens oplicht en dooft wanneer een nieuw hoofdstuk wordt aangesneden. In 'shortcuts' ontvouwt zich het verhaal van macht, onmacht, onvermogen, ontrouw, beschimpingen, verraad, lafheid, groot egocentrisme en nog groter egoïsme,...Een politiek verhaal tegenover persoonlijke intriges en vetes.
Binnen dat rechthoekige kader speelt alles zich af. Daar wordt er verbaal gesabeld en gekissebist dat het een lieve lust is : van botweg elkaar verwijten tot elkaar subtiel de put inboren. Persoonlijke ambitie dringt deze machtsgeile en aan leiding verslaafde politici tot de rand van het niet meer behapbare. Ze worden schimmen van zichzelf en zijn regelrechte monsters.
De naamgeving van de personages is veelbetekenend : een paar weken terug legde Reynders zijn ingangsexamen af voor het Europees parlement. Nietwaar Didier...? Bij Wilfried kom je niet los van Martens, die op persoonlijk vlak ook een bijzonder parcours bij elkaar reed. Stefaan zal wel een knipoog naar de zich van een wollig taalgebruik bedienende De Clercq zijn, veronderstellen we. De familienaam De Leeuw is minstens even sprekend en valt moeilijk los te koppelen van het droeve politieke decor waar we tegenwoordig deel van uitmaken. Exit zou Brexit kunnen zijn en 'zwarte kas' linkt waarschijnlijk naar de 'Agusta-affaire' en geldverbrandingen...Het filmpje deed hard denken aan een recentelijk uit het politieke landschap verdwenen Kris Van Dijck. La Paix (niet toevallig die naam...) herinnerde mij onwillekeurig aan Poupehan en er zijn nog wel meer verwijzingen naar het politieke landschap waar 'stront' een topwoord is.
Erg opbeurend is het beeld van de politici allerminst. Gelukkig wordt de toon nooit echt deprimerend maar wordt er vakkundig gelaveerd tussen nijpende en veelzeggende stiltes, verbaal gebekvecht en humor die nooit echt vrijblijvend is. Het woord achterkamerpolitiek was nooit zo hard voelbaar als in deze voorstelling. Mooi dat de personages nooit volledig uit beeld verdwijnen maar altijd in de achtergrond (in de tuin desnoods...) aanwezig zijn. Elkaar volledig vertrouwen lukt niet meer, blijkt uit dat beeld.
Ook al zijn de verhaallijnen duidelijk, toch wordt er veel niet uitgesproken. Van Didier, in opvallend pak, weet je niet of hij aan het eind effectief aan de haal gaat met Kathleen, en of hij echt homo is. Zal Wilfried echt naar La Paix gaan of toch nog op de proppen komen. Blijven Stefaan en Aïsha echt samen en wat is de echte waarde van het woord liefde in hun relatie. Alles wordt vakkundig ondergesneeuwd en zet de 'vermoedende en bijtende toon' van de voorstelling daadwerkelijk kracht bij.
En dan hebben we het nog niet gehad over alle mogelijke (zij)thema's als vader-zoon-relatie, homofobe gevoelens, racistische uitspraken (je kan zelfs een Hollander haten...), vluchtelingen, sociale media, de plek van cultuur in deze droeve dagen, klimaatverandering,..en ander fake news. 'Genoeg!' laat het allemaal toe. Is Dimitri de politiek beu, hoor ik u denken? Welnee, daarvoor houdt hij echt té veel van mensen.
Cast: Dimitri Leue, Warre Borgmans, Michael Pas, Alice Reijs, Sara Lâm